Γιατί το Ανοσοποιητικό μου Σύστημα επιτίθεται στο σώμα μου;

Το σεμινάριο ΚρανιοΙερή Θεραπεία και Απόκριση του Ανοσοποιητικού Συστήματος έρχεται σε λιγότερο από έναν μήνα για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είναι ένα σεμινάριο που έχει πολύ περισσότερες προεκτάσεις από αυτό που λέει ο τίτλος του. 

Επειδή έχω ασχοληθεί αρκετά στο παρελθόν με τα παιδιά και τον Αυτισμό έχω ακούσει πολλές φορές για πανάκριβες θεραπείες, που ανεβάζουν τις προσδοκίες των γονιών, με την έγχυση βλαστοκυττάρων. Επίσης πλέον έχει γίνει της μόδας η θεραπεία PRP στην αισθητική πρακτική και στην ιατρική κοινότητα. 

Η γνώμη μου είναι ότι για τον παιδιατρικό και ορθοπεδικό θεραπευτή δεν υπάρχει ίσως πιο σημαντικό σεμινάριο από αυτό του Ανοσοποιητικού Συστήματος. Με ένα τρόπο, σε μαθαίνει να επικοινωνείς με τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος και να τα στρατολογείς, ή ακόμα να διαπραγματεύεσαι με τον εσωτερικό θεραπευτή για να χρησιμοποιήσει τα βλαστοκύτταρα του ίδιου του οργανισμού, σε μια περιοχή και να την αναγεννήσει. Ή ακόμη και σε ένα αυτοάνοσο νόσημα, όταν το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στο σώμα, μπορεί να βρεθεί μια λύση πριν αρχίσουν οι πολύ επεμβατικές θεραπείες.

Σας αφήνω με μια μικρή ιστορία για το Ανοσοποιητικό Σύστημα από τον ίδιο τον Δρ. Απλέτζερ.

Όταν το Ανοσοποιητικό Σύστημα επιτίθεται, ρωτήστε το γιατί

Οι εμπειρίες της ζωής μου με ανάγκασαν να ενστερνιστώ μια ριζοσπαστική ιδέα: οι ιστοί, τα κύτταρα, ακόμη και τα μόρια του DNA έχουν το καθένα τη δική του ατομική συνείδηση.

Αυτή την ιδέα δεν ήταν εύκολο να την αποδεχτώ.

Μου θυμίζει τις πρώιμες μελέτες μου στην ψυχολογία στις οποίες επικεντρώθηκα σε σχολές φυσιολογίας και συμπεριφοράς – μια μελέτη ουσιαστικά χωρίς κινδύνους, εφόσον η τάση μου ήταν προς την ορθολογική, επιστημονικά αποδεδειγμένη προσέγγιση ενός βήματος. Για μένα το να θεωρήσω ότι τα βιοσυστήματα έχουν ατομική συνείδηση ήταν ένα τεράστιο άλμα πίστης. Η συνεχιζόμενη μελέτη μου στη βιοχημεία με βοήθησε να το αποδεχτώ.

Πριν από χρόνια, ήμουν εξαιρετικά τυχερός που είχα ως μέντορά μου τη Δρ. Stacy F. Howell, τον άνθρωπο που ανακάλυψε ότι τα ένζυμα είναι πρωτεΐνες. ΄Ηταν επιλαχούσα στο βραβείο Νόμπελ και συνταξιοδοτήθηκε την ίδια στιγμή που πήρα το διδακτορικό μου στην οστεοπαθητική. Όπως κάνουν πολλοί σε αυτό το στάδιο της ζω’ης τους, η Δρ Χάουελ ήθελε να μοιραστεί τη σοφία που είχε συσσωρεύσει με τα χρόνια διδασκαλίας και έρευνας.

Μου έδειξε ότι κάθε άτομο είναι ένα ηλιακό σύστημα: ο πυρήνας του είναι σαν τον ήλιο και τα ηλεκτρόνια του είναι σαν τους πλανήτες σε τροχιά. Περιέγραψε τα μόρια ως αλληλεπιδρώντα ηλιακά συστήματα με ιστούς ως μίνι γαλαξίες. Στο μυαλό μου, έχτισε ένα πρότυπο σύμπαν αποτελούμενο από άτομα και μόρια που έχουν συνδυαστεί για να δημιουργήσουν οποιαδήποτε ύλη ή δομή που μπορεί να υπάρξει. Η ύλη είναι το σύμπαν. Το μέγεθος είναι ο μόνος παράγοντας που διαφοροποιεί αυτό που θεωρούμε ότι είναι το κοσμικό μας σύμπαν.

Εν ολίγοις, η Δρ Χάουελ μού άνοιξε την πόρτα για να καλωσορίσω στη συνείδησή μου την ιδέα ότι τα όργανα και οι ιστοί, τα κύτταρα και τα μόρια είναι ξεχωριστές οντότητες όπως οι άνθρωποι και τα ζώα. Από εκεί ήταν ένα σύντομο άλμα για να αποδεχθούμε την ιδέα ότι κάθε μία από αυτές τις δομές έχει μια συνείδηση και ότι κάθε μία από αυτές συμβάλλει στην επόμενη στη σειρά συνείδηση.

Για μένα όλα αυτά συνέβαιναν στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ωστόσο, συνεχίζω να διατηρώ αυτές τις έννοιες, όχι μόνο επειδή εξακολουθούν να φαίνονται αληθινές, αλλά και επειδή το μοντέλο που έχει εξελιχθεί από αυτούς τους σπόρους είναι εξαιρετικά χρήσιμο στη φροντίδα των ασθενών.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η Εντιθ, μια 74χρονη γυναίκα που είχε διαγνωστεί στην κλινική Mayo με αυτοάνοση νόσο του ήπατος. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ήρθε να με δει ήταν να δουλέψω με τα χέρια μου . Χρησιμοποιώντας την ΚρανιοΙερή Θεραπεία, με τράβηξε αμέσως το συκώτι και η περιοχή του θύμου αδένα της. Η ζωτικότητα του κρανιοϊερού συστήματος της είχε μειωθεί επίσης σημαντικά.

Αναμείχθηκα με την Έντιθ και, καθώς γίναμε ένα, με τράβηξε να ρωτήσω τα κύτταρα του ανοσοποιητικού της γιατί επιτίθενται στα κύτταρα του ήπατος. Τη ρώτησα αν θα επέτρεπε στα συστατικά του ανοσοποιητικού της συστήματος να μιλήσουν μαζί μου χρησιμοποιώντας το όργανο της φωνής της και συμφώνησε.

Πρώτα, ρώτησα τον θύμο αδένα της αν θα ήταν πρόθυμος να επικοινωνήσει. Η φωνή της Έντιθ έδωσε ένα ενθουσιώδες «ναι». Ρώτησα λοιπόν τον θύμο αδένα αν γνώριζε για τα κύτταρα του ανοσοποιητικού που καταστρέφουν τα ηπατικά κύτταρα. Μέσω της Έντιθ, ο θύμος εξήγησε ότι αυτά ήταν μη φυσιολογικά ηπατικά κύτταρα που καταστρέφονταν. Τα επιτιθέμενα ανοσοκύτταρα ήταν μακροφάγα που εργάζονταν υπό την κατεύθυνση του θύμου αδένα. Ρώτησα τον θύμο αδένα αν ήξερε τι συνέβη στα κύτταρα του ήπατος για να τα κάνει ανώμαλα. Για άλλη μια φορά, η απάντηση ήταν ναι.

Να τι έμαθα: Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, η Έντιθ είχε κάνει ακτινοθεραπεία για ορισμένες κακοήθεις όγκους που της είχαν αφαιρεθεί χειρουργικά από το παχύ έντερο. Το αποτέλεσμα της υπερβολικής έκθεσης σε ακτίνες Χ ήταν να αλλάξει τη φύση του DNA ορισμένων από τα ηπατικά κύτταρα. Αυτά τα άλλαξαν κύτταρα στη συνέχεια διαιρέθηκαν και παρήγαγαν περισσότερα μη φυσιολογικά κύτταρα. Αυτό συνέβαινε για λίγο διάστημα, πριν ο θύμος λάβει πληροφορίες για την ύπαρξη και τον πολλαπλασιασμό των αλλαγμένων ηπατικών κυττάρων. Τώρα ήταν δουλειά του ανοσοποιητικού συστήματος να καθαρίσει τα μη φυσιολογικά κύτταρα από το ήπαρ.

Ήταν σαφές για μένα ότι αυτή η «αυτοάνοση ασθένεια» ήταν η προσπάθεια του ανοσοποιητικού συστήματος να αποκαταστήσει την υγεία του ήπατος. Επικρότησα τον θύμο αδένα και το ανοσοποιητικό σύστημα για την αφαίρεση των μη φυσιολογικών ηπατικών κυττάρων ώστε να προστατέωει τους φυσιολογικούς ιστούς από την εισβολή. Ωστόσο, τα δείγματα αίματος της Έντιθ έδειχναν τα ηπατικά κύτταρα που είχαν υποστεί βλάβη. Εξήγησα ότι το σώμα της έπρεπε να κατασκευάσει νέα ηπατικά κύτταρα για να αντικαταστήσουν τα μη φυσιολογικά που καταστρέφονταν.

Μέσω της Έντιθ, ο θύμος αδένας συμφώνησε, γι’ αυτό πρότεινα τη στρατολόγηση βλαστοκυττάρων από τον μυελό των οστών για να πάνε στο ήπαρ και να αναπτύξουν φυσιολογικά ηπατικά κύτταρα. Τα βλαστοκύτταρα είναι ικανά να δημιουργούν νέα και συμβατά κύτταρα σχεδόν σε οποιονδήποτε ιστό επισκέπτονται. Ο μυελός των οστών λειτουργεί ως κατοικία για αυτά τα βλαστοκύτταρα, όπου περιμένουν τις οδηγίες τους.

Καθώς συνέχισα να επικοινωνώ με το σώμα της Έντιθ, μπορούσα να νιώσω μια ενεργητική δραστηριότητα να λαμβάνει χώρα κάτω από το χέρι μου. Σε λιγότερο από ένα λεπτό μπορούσα να νιώσω νέα και διαφορετική δραστηριότητα στο συκώτι. Προς το τέλος της συνεδρίας, έκανα μια απλή κρανιοϊερή εξισορρόπηση. Στη συνέχεια, η Έντιθ είχε έξι συνεδρίες παρακολούθησης με έναν από τους θεραπευτές του προσωπικού μας, ο οποίος εφάρμοσε κρανιοϊερή θεραπεία.

Έντεκα ημέρες μετά την τελευταία της συνεδρία, οι εξετάσεις αίματος έδειξαν σημαντική βελτίωση στη λειτουργία του ήπατος. Η Έντιθ ανέφερε επίσης πολύ περισσότερη ενέργεια και ζωτικότητα. Οι επαναλαμβανόμενες ηπατικές εξετάσεις σε λιγότερο από τρεις μήνες αργότερα ήταν όλες εντός φυσιολογικών ορίων. Αν δεν είχαμε δημιουργήσει διάλογο και σχέση με τη συνείδηση του ανοσοποιητικού συστήματος της Έντιθ, μπορεί κάλλιστα να είχε λάβει θεραπεία με ανοσοκατασταλτικά φάρμακα για να σταματήσουν τα μακροφάγα από το να «επιτεθούν» στο ήπαρ. Τα μη φυσιολογικά ηπατικά κύτταρα πιθανότατα θα συνέχιζαν να πολλαπλασιάζονται και ίσως η ηπατική ανεπάρκεια ή πιθανώς ο καρκίνος θα μπορούσε να ήταν το αποτέλεσμα.

Ασφαλώς φαίνεται ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε κάτι τόσο ακίνδυνο όπως είναι ο διάλογος με τη συνείδηση των συστημάτων του σώματος, των οργάνων και των ιστών πριν κάνετε πιο επεμβατικά βήματα. Φυσικά, αυτό απαιτεί ότι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας θα τιμήσουν την πιθανότητα τα κύτταρα να έχουν συνείδηση. Θυμάμαι τις διδασκαλίες της Δρ Στέισι Χάουελ και συνεχίζω να έχω μεγάλη ελπίδα.